... ... ...
 خورشید دامن پرچینش را جمع می کرد و خمیازه می کشید
 گویی می خواهد بخوابد ، 
 خوابی همیشگی !
  و دریا همچنان آرام  همچون گیجی مات _   
 به من می نگریست بی هیچ پرسشی ،
 گویی سؤالم را از بر است و حفظ ،
 نقطه یی به اندازه ی امید 
از گوشه یی از این بیکران پدیدار شد _
 گویی حامل پیامی است _
 در دلم شوری و تشویشی غریب افتاد !_
 چرا تنها ؟!... چرا بی یار؟!...  چرا بی همراه؟!...
 و آن نقطه هر آن فزونتر گشت  تا مبدل شد به یک قایق
  دریا آرام بود !
  ولی او حامل درد بزرگی بود  پیامی از آنسوی آبها
 غبار تلخ یأس گلویم را به هم می دوخت
 و بغض همچون تیغی هوارا بس عقب میزد
 و من آهسته و خاموش ، 
 به قایق مات بودم ؛ 
  ... ... ...
 
                                                                                                                         کیا...